Μεγάλος τρόμος συγκλόνισε
τη μεγάλη τη Χριστιανική μας Αντιόχεια,
όταν μια μέρα οι κάτοικοί της ξύπνησαν
κι είδαν τ’ αγάλματα
του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του μεγάλου,
γκρεμισμένα, καταστραμμένα με μανία.
(Πού να κρυφτούν λοιπόν,
πού να κρυφτούν από της οργής του το πρόσωπο;)
Εξεπλήττοντο οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι
και οι ποικίλοι τιτλούχοι
και προέτρεπαν σε θρήνους,
τους φοβισμένους Αντιοχείς μας, κλεισμένους
μέσα στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους·
γιατί ζούσε ο περιώνυμος αυτοκράτορας ο Θεοδόσιος,
ο επονομαζόμενος μέγας από τους Χριστιανούς,
γιατί έκλεισε την τέλεση των Ελευσινίων Μυστηρίων
και τους Ολυμπιακούς αγώνες κατάργησε
και το χειρότερο ήταν
πως με τα φανατισμένα του στρατεύματα,
επέπεσε στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης
και κατέσφαξε επτά χιλιάδες ψυχομέτρι·
κι ήταν κορυφή των πόλεων η Αντιόχεια,
περιμένοντας την οργή
του ελέω Θεού αυτοκράτορος του ζώντος·
οι δρόμοι έρημοι·
κι έλεγαν οι Αντιοχείς:
δεν είχαμε λοιπόν τους ναούς των Εθνικών κατεδαφίσει;
Ακόμη ήταν Θεός ισχυρός ο Απόλλωνας
στο δροσερό προάστιο της Δάφνης, άλλοτε πολιούχος της;
Στο τέλος πληροφορηθήκαμε,
πως πολλές διώξεις και φυλακίσεις έγιναν
και πολλές επί το χριστιανικότερο,
αντί των καθιερωμένων σφαγών,
ενεργήθηκαν αθρόες ρινοτμήσεις
και οφθαλμών αφαιρέσεις.
Από τη συλλογή «Oι μέτοχοι» (1987)