ΟΙ ΜΕΤΟΧΟΙ (1987)

Σε σπίτια θρήνου μεγάλωνα στο νότο
κι ένα σπίτι θρήνου έχτισα στο βορρά·
στην εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών
ήμουν έφηβος ερασιτέχνης ψάλτης,
στην Αρεόπολη της Μάνης,
όπου ο δυνατός άνεμος,
μερικές νύχτες με αυξημένη θύελλα,
έπαιρνε στα χέρια του
τη γλώσσα της ψηλής καμπάνας
και την καμπάνιζε μέσα στη νύχτα·
σε σπίτια θρήνου μεγάλωσα στο νότο
κι ένα σπίτι θρήνου έχτισα στο βορρά,
φυτευμένος εδώ στα βόρεια σύνορα της χώρας μου,
δάσκαλος και ποιητής μαζί.

Από τη συλλογή «Οι Μέτοχοι» (1987).

Παρακολουθούσα κάποτε το πείσμα ενός μυρμηγκιού,
αυτού του ελάχιστου πλάσματος που κήρυττε στην πράξη
της εργασίας τον ύμνο
με το θερινό του παράδειγμα·
μετέφερε φορτίο πολύ στο σώμα του δυσανάλογο,
ν’ αγκυλώνεται σε μη ομαλά μέρη,
να εμποδίζεται από εσοχές κι εξοχές αγκαθιών
κι αυτό να μην παραιτείται·
ν’ αψηφάει τον άνεμο
και να πηγαίνει πότε εμπρός
και πότε πίσω από τον άνεμο·
πότε κόντρα πότε υποχωρώντας λοξά,
δίνοντας λιγότερη επιφάνεια
για λιγότερη λήψη από τον άνεμο·
στο τέλος να συνωστίζεται στη φωλιά, να περιμένει·
να δυσκολεύεται και τέλος
βρίσκοντας τη σειρά του και την ευκαιρία του
να χάνεται στο βάθος της
για να παραδώσει στους αποθηκάριους
τον ανυποχώρητο το μόχθο του.

Από τη συλλογή «Oι μέτοχοι» (1987)

Κάποτε κάθε πρωί, πολύ πρωί και κάθε βράδυ
ταξίδευα με το λεωφορείο τής γραμμής
και συνήθιζα να βλέπω να φεύγουν
γοργά τα δέντρα
μέσα στο παγωμένο κρύο,
τη βροχή και τον αγέρα,
στην αιθρία και τη ζέστα
ν’ ανθίζουν ή να φυλλορροούν
τα μεγάλα μονάζοντα στην πεδιάδα δέντρα,
να γυμνώνονται και να παρουσιάζουν
των πουλιών τις κρυβόμενες φωλιές τους·
κάποτε συνέχεια κυλούσα κι εγώ
σ’ εκείνο τον πατρικό κάμπο,
όπου τα ποτάμια μας πήγαιναν κι’ ένωναν
την αναπνοή της ροής τους μέσα στην άσπρη θάλασσα.
Κάποτε δυσκόλευα τις δυσκολίες μου κι ήμουν ένοχος·
κάποτε εργαζόμουν για να ξυπνάω στους άλλους,
άγρυπνο το προνόμιο της επιμέλειας
και την αγάπη τής εργασίας και της έρευνας
και της γόνιμης αλήθειας στην ολοφώτιστη υπερηφάνεια.

Από τη συλλογή «Oι μέτοχοι» (1987)

Κόψαμε τα δάχτυλα από τα χέρια των αντιπάλων μας ναυτικών,
για να μην έχουν την ικανότητα να πιάνουν τα κουπιά
να μην τους υπερασπίζονται τα δάχτυλά τους
και να τους βεβαιώνουν ότι κρατούν αυτά που δέχονται·
κι ήταν πιο σκληρό από του Κυρίου Αννίβα του Καρχηδόνιου
το λαφυραγωγικό εγχείρημα,
να κόψει δηλαδή τα δάχτυλα
που τα στόλιζαν τα δαχτυλίδια των 40 χιλιάδων Ρωμαίων,
όταν σκοτώθηκαν στη μάχη των Καννών,
προσφέροντας έτσι στην απηνή κυβέρνηση των Καρχηδονίων εμπόρων
αρκετές, πολλές δεκάδες μέδιμνους χρυσού.

Από τη συλλογή «Oι μέτοχοι» (1987)

Μεγάλος τρόμος συγκλόνισε
τη μεγάλη τη Χριστιανική μας Αντιόχεια,
όταν μια μέρα οι κάτοικοί της ξύπνησαν
κι είδαν τ’ αγάλματα
του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του μεγάλου,
γκρεμισμένα, καταστραμμένα με μανία.
(Πού να κρυφτούν λοιπόν,
πού να κρυφτούν από της οργής του το πρόσωπο;)
Εξεπλήττοντο οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι
και οι ποικίλοι τιτλούχοι
και προέτρεπαν σε θρήνους,
τους φοβισμένους Αντιοχείς μας, κλεισμένους
μέσα στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους·
γιατί ζούσε ο περιώνυμος αυτοκράτορας ο Θεοδόσιος,
ο επονομαζόμενος μέγας από τους Χριστιανούς,
γιατί έκλεισε την τέλεση των Ελευσινίων Μυστηρίων
και τους Ολυμπιακούς αγώνες κατάργησε
και το χειρότερο ήταν
πως με τα φανατισμένα του στρατεύματα,
επέπεσε στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης
και κατέσφαξε επτά χιλιάδες ψυχομέτρι·
κι ήταν κορυφή των πόλεων η Αντιόχεια,
περιμένοντας την οργή
του ελέω Θεού αυτοκράτορος του ζώντος·
οι δρόμοι έρημοι·
κι έλεγαν οι Αντιοχείς:
δεν είχαμε λοιπόν τους ναούς των Εθνικών κατεδαφίσει;
Ακόμη ήταν Θεός ισχυρός ο Απόλλωνας
στο δροσερό προάστιο της Δάφνης, άλλοτε πολιούχος της;
Στο τέλος πληροφορηθήκαμε,
πως πολλές διώξεις και φυλακίσεις έγιναν
και πολλές επί το χριστιανικότερο,
αντί των καθιερωμένων σφαγών,
ενεργήθηκαν αθρόες ρινοτμήσεις
και οφθαλμών αφαιρέσεις.

Από τη συλλογή «Oι μέτοχοι» (1987)

Δεν ήταν αυτοί οι Αντιοχείς αντάξιοι των Σελευκιδών,
ούτε οι Πτολεμαίοι αντάξιοι των Πτολεμαίων των πρώτων·
συνέχεια έχαναν την ανεξαρτησία τους και Ρωμάιζαν.
Πώς να πιστέψει πως πήγαιναν οι Αιγύπτιοι βασιλείς
στη Ρώμη να παρακαλέσουν
μ’ όλες των λόγων και των πράξεων τις γονυκλισίες,
να τους βοηθήσουν ενάντια στο λαό τους,
που δεν τους ήθελε, δεν τους αναγνώριζε·
δεν ήταν αυτοί Πτολεμαίοι και Σελευκίδες,
που πουλούσαν την εξουσία τους
και την αγόραζαν από της Ρώμης τη θέληση·
έτσι με τους εφήβους – τί κατάπτωση –
κι άλλους αρκετούς στεφανωμένοι οι Αντιοχείς
ετοιμάζονταν να υποδεχτούν
τον Κύριο Πομπήιο, το μεγάλο Πομπήιο·
πολλοί μάλιστα αξιωματούχοι Ρωμαΐζοντες,
με τον αρχηγό τους έτρεχαν
κι όποιον πλησίαζαν ταξιδιώτη και ξένο τον ρωτούσαν,
μήπως ήταν υπηρέτης του Πομπήιου,
γιατί μάθαιναν
πως και ο υπηρέτης ίσχυε στον Κύριόν του,
για να του υποβάλλουν οι Ρωμαΐζοντες
τα ταπεινά, τουτέστιν τα εξευτελιστικά τους σέβη.

Από τη συλλογή «Οι μέτοχοι» (1987)

Αθέλητα παίρναμε τη ζωή,
ντυνόμασταν το σώμα μας το αλλότριο,
που έπρεπε πάλι να το επιστρέφουμε
και να πληρώνουμε για ενοίκιο τον πόνο·
μοιάζαμε έτσι τα ιστιοφόρα που ταξίδευαν
και άδειαζαν και γέμιζαν στα ταξίδια τους αγέρα.
Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Από τη συλλογή «Οι μέτοχοι» (1987)