Λειτουργική ύπαρξη

Στη βραχώδικη Μάνη οι στεγνές, πεισματικές ρίζες
απλώνονταν βαθιά και κάποτε έσπαζαν το βράχο
για ν’ αντικρίσουν με μια τους διακλάδωση τον ήλιο και το φεγγάρι
που ήταν άσπρο σαν ένα άταφου σκοτωμένου κόκκαλο.
Κι όλα λειτουργικά ήταν εδώ
σαν τη μετανάστευση, κάτω στο βυθό το θαλάσσιο, των καραβίδων
στη χειμωνιάτικη εποχή μέσα στη νύχτα
σε μια γραμμή ενωμένες σε μακριές ομάδες
και σειρές σχηματισμένες με τις ουρές τους
και τις κεραίες τους σαν το γράμμα ύψιλον
και χρησιμοποιώντας την οπτική τους την αφή πορεύονται βαθιά,
ενώ πάνω τους στην επιφάνεια της θάλασσας
τα κύματα βουνά γίνονται μανιώδη.
Κι όλα ρυθμισμένα εδώ όχι μηχανικά
γιατί σε κάθε μετανάστευση των καραβίδων στους τροπικούς τόπους
προμηθεύονται μέσα στα νυχτερινά τους μάτια, του φωτός τους τη βαφή.
Όλα εδώ είναι στημένα στο σκοπό τους,
γιατί το αρσενικό κοτσύφι, όταν το θηλυκό τελειώνει την επώαση
και τρυπάει ο νεοσσός τους το κέλυφος του αυγού του,
τα λείψανα τα αιχμηρά τα παίρνει κι έξω από τη φωλιά του τα πετάει,
για να μην τραυματιστεί το άπλερον ακόμη το κοτσύφι
που δεν ξέρει τί θα ειπεί πρωί και τί σημαίνει ηλιοβασίλεμα.