Έπρεπε να προσέχουμε τον Κύριον Αντίοχο
τον επονομαζόμενο μεγάλο
και τον Φίλιππο τον Ε΄ της Μακεδονίας
φώναζαν της Συγκλήτου τα δόγματα·
διαιρούσαν όλο και περισσότερο τις δύο Ελληνικές Συμπολιτείες
πιστό χωροφύλακα έχοντα το κράτος της Περγάμου
και ιδιαίτερα εκείνον τον ακατανόμαστο
τον Κύριο Ευμένη το δεύτερο.
Δυστυχώς δεν ενώθηκαν ποτέ ο Αντίοχος και ο Φίλιππος
και οι δυο μάχες στις Κυνός Κεφαλές και στη Μαγνησία
έδειξαν πόσο υπερτερούσαν
η κατά τάγματα ευέλικτη λεγεώνα
έναντι της άκαμπτης Μακεδονικής φάλαγγας
και πόσον ανώτερα ήταν τα όπλα από κατεργασμένο σίδηρο
από εκείνα του χυτοσιδήρου·
πολύ πρόσεξαν οι Ρωμαίοι το νικημένο Αννίβα
όταν κατέφυγε μάλιστα στην Αυλή του Αντίοχου στην Έφεσο
και απαίτησαν την χωρίς όρους απομάκρυνσή του.
Δουλικός πολύ ο Κύριος Ευμένης ο δεύτερος, υπηρέτης τους
κατηγορούσε
τον τραγικό βασιλέα της Μακεδονίας τον Κύριο Περσέα
πως είχε συνεννοήσεις
με τον βασιλέα των Ιλλυριών τον Κύριο Γένθιο·
έπρεπε λοιπόν να εξουδετερωθούν οι Ιλλυριοί
και όσοι Θράκες προσεχώρησαν
έστω όχι αποφασιστικά στον Περσέα.
Πολύ αργά όμως δεν πρόφτασε,
εκείνος ο Φίλιππος ο πατέρας του Μεγαλέξανδρου
μετά στης Κορίνθου το σύνεδρο, που κήρυττε
την ένωση όλων των Ελληνικών πόλεων κρατών και των λιμένων
να προχωρήσει βαθιά στα Βαλκάνια
πριν σκορπιστεί ο ελληνισμός στα βάθη της Ασίας
και καταλάβει έπειτα τη μεγάλη εκείνη Κόρινθο
ο χοντρός και αγροίκος και ανεκδιήγητος Μόμμιος
«διά ολιγανθρωπίαν».
Α εκείνα τα υποκριτικά Δόγματα της Συγκλήτου
για δήθεν ανεξαρτησία των Ελληνικών κρατών πόλεων.
Α εκείνα τα σκληρά Δόγματα της Ρωμαϊκής Συγκλήτου
και εκείνη η σπουδή
για εγκατάσταση Ρωμαϊζουσών κυβερνήσεων στην Ελλάδα.
(Ρωμαΐζαμε λοιπόν συνεχώς
εξακολουθούσαμε να Ρωμαΐζουμε
πάντοτε ανάλογα κι εμείς
κι εμείς σήμερα με άλλους τρόπους να Ρωμαΐζουμε,
όπως τότε να Ρωμαΐζουμε).