Μά τις περαστικές ρυτίδες που αφήνει περνώντας
πάνω στην επιφανειακή δερμάτινη ροή του
κατεβαίνοντας στο ευθύ ποτάμι, ένας δυνατός αγέρας,
μά το φυτό που στηρίζεται στη ρίζα του για να χαρίζει
χωρίς να το γνωρίζει το άνθος τού γέλιου του, σ’ αγαπώ·
μά το ράμφος το πεισματικό τού πετροκότσυφα
που σκάβει το πρόσφατο χιόνι για την τροφή του, σ’ αγαπώ·
μά τα πουλιά που γυρίζουν να κουρνιάσουν
σε πρόχειρες ή χτισμένες φωλιές, σ’ αγαπώ·
μά το γιομάτο φεγγάρι που στέκεται πάνω από το βουνό
σαν ένα στρόγγυλο κι επίσημο πορφυρό πιάτο, σ’ αγαπώ.
Από τη συλλογή Συνειδησιακό Υπόγειο του 1985.