Δεν ήταν αυτοί οι Αντιοχείς αντάξιοι των Σελευκιδών,
ούτε οι Πτολεμαίοι αντάξιοι των Πτολεμαίων των πρώτων·
συνέχεια έχαναν την ανεξαρτησία τους και Ρωμάιζαν.
Πώς να πιστέψει πως πήγαιναν οι Αιγύπτιοι βασιλείς
στη Ρώμη να παρακαλέσουν
μ’ όλες των λόγων και των πράξεων τις γονυκλισίες,
να τους βοηθήσουν ενάντια στο λαό τους,
που δεν τους ήθελε, δεν τους αναγνώριζε·
δεν ήταν αυτοί Πτολεμαίοι και Σελευκίδες,
που πουλούσαν την εξουσία τους
και την αγόραζαν από της Ρώμης τη θέληση·
έτσι με τους εφήβους – τί κατάπτωση –
κι άλλους αρκετούς στεφανωμένοι οι Αντιοχείς
ετοιμάζονταν να υποδεχτούν
τον Κύριο Πομπήιο, το μεγάλο Πομπήιο·
πολλοί μάλιστα αξιωματούχοι Ρωμαΐζοντες,
με τον αρχηγό τους έτρεχαν
κι όποιον πλησίαζαν ταξιδιώτη και ξένο τον ρωτούσαν,
μήπως ήταν υπηρέτης του Πομπήιου,
γιατί μάθαιναν
πως και ο υπηρέτης ίσχυε στον Κύριόν του,
για να του υποβάλλουν οι Ρωμαΐζοντες
τα ταπεινά, τουτέστιν τα εξευτελιστικά τους σέβη.
Από τη συλλογή «Οι μέτοχοι» (1987)