Αν ήταν να σας τραγουδήσω μια λησμονημένην Επαρχία,
θα σας τραγουδούσα τη μακρινή μας Αρεόπολη,
αν ήταν να σας τραγουδήσω τις ελιές,
θα σας τραγουδούσα τις ελιές της Αρεόπολης,
τα παλαιά σπίτια να κλείνουν με τις βαριές αμπάρες
και τους σύρτες της Κυριακής,
θα σας τραγουδούσα τον άνεμο της Αρεόπολης
να σημαίνει την καμπάνα στο ψηλό της καμπαναριό,
και να σας λέει για πέλαγα και θαλασσινές σπηλιές
όπου οι νύμφες υφαίνουν στους αργαλειούς,
κι οι μέλισσες γεννούν του Ωκεανού το μέλι.
Αν σας έγραφα κάτι, θα σας έγραφα τη νοσταλγία μου για την Αρεόπολη,
όπου οι σκληρές Μανιάτισσες φορτώνουν στα γαϊδουράκια τους
την υπομονή και την ανέχεια,
θα σας μιλούσα για τους πέτρινους ανθρώπους της Μάνης
πιστούς στην αλήθεια και τη λιτότητα
να βρέχουν ένα περήφανο ψωμί και ν’ ανάβουν της ελπίδας το λυχνάρι.
Θα σας μιλούσαμε για τα κορίτσια της Μάνης
να ονειρεύονται στο μάζεμα της ελιάς τον αγαπητικό τους…
για τα παιδικά σας μαγαζιά με τ’ αφεντικά τους σήμερα χώμα.
Κι αν ήταν να σας έλεγα κάτι στον εαυτό του συγκεντρωμένο
θα σας έλεγα για το Κοιμητήρι της Αρεόπολης
με το στριφτόδρομο και τα χοντρά χαλίκια
για ν’ αφήνουν τα παπούτσια σας ένα σοβαρόν ήχο,
στα μακρινά κοιμητήρια της Μάνης
όπου αναπαύονται γέροι ξωμάχοι και ναυτικοί.